അന്തിവെയിലില്‍....

All the world's a stage,

And all the men and women merely players;  They have their exits and their entrances,

And one man in his time plays many parts,  His acts being seven ages. 

      
             കവിതയിലെ വരികള്‍ ഉറക്കെ വായിച്ചു, കയ്യിലിരുന്ന ബുക്ക്‌ മേശമേല്‍ വച്ച്, സെബാസ്ത്യന്‍ മാഷ്‌ പാഠ ഭാഗത്തിന്റെ വിശദീകരണത്തിലേക്കു കടന്നു. ജീവിത നാടകത്തിലെ ഏഴു വേഷങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു തരാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ടു ദിവസങ്ങളായെങ്കിലും, പകുതിയോളം ഇനിയും ബാക്കിയാണ്. ഞങ്ങളാണെങ്കില്‍ ഇതിപ്പോഴൊന്നും തീരല്ലെയെന്ന പ്രാര്‍ത്ഥനയിലും. അത്രയ്ക്ക് രസകരമാണ്‌ മാഷിന്റെ ക്ലാസ്. ചെറിയ കാര്യങ്ങള്‍ പോലും, അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു കിടക്കുന്ന ചരിത്രങ്ങളും, പുരാണങ്ങളും പറഞ്ഞു പറഞ്ഞു, ഒരു മാന്ത്രികനെ പോലെ ഞങ്ങളെ മറ്റൊരു ലോകത്തേക്കു കൈപിടിച്ചു നടത്തും. അതു കൊണ്ടു തന്നെ പാഠഭാഗങ്ങളെക്കാള്‍ പരിചയം ഗ്രീക്ക് ദേവന്മാരും ദേവതമാരുമായിരുന്നു..!

                  കാലങ്ങള്‍ക്കിപ്പുറം, എല്ലാം ഓര്‍മകള്‍ക്കു വെളിയിലായി. ഇടക്കൊക്കെ ഓര്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുമെങ്കിലും, ദേവതമാരുടെയോന്നും പേരു പോലും ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ കഴിയാറില്ലെന്നതു സത്യം..! കഴിഞ്ഞ ദിവസമാണ് വീണ്ടും മാഷിന്റെ ഫോണ്‍ വന്നത്. പൂര്‍വവിദ്യാര്‍ഥി സംഗമത്തില്‍ തീര്‍ച്ചയായും പങ്കെടുക്കണമെന്നോര്‍മിപ്പിച്ചു കൊണ്ട്. അപ്പോള്‍ തുടങ്ങിയതാണ്‌ ആ വേഷങ്ങള്‍ ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍. ഒത്തുവന്നാല്‍ ഈ വരികള്‍ വിവരിച്ചു, കൂട്ടുകാരുടെ മുന്നില്‍ ആളാവാലോ.. മാഷിനും വലിയ സന്തോഷമാകും..!

          ഓര്‍മ കൂമ്പാരങ്ങളില്‍ ചിക്കിചികഞ്ഞിട്ടും ആറാമത്തെ വേഷം മാത്രം കണ്ടില്ല. പണ്ടും ഇങ്ങനെയായിരുന്നു. പരീക്ഷയില്‍ ഇതെഴുതുമ്പോള്‍, ബാല്യവും കൌമാരവുമെല്ലാം ആടിയതും ആടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതുമായ വേഷങ്ങളായതിനാല്‍ പെട്ടെന്ന് എഴുതാന്‍ കഴിഞ്ഞു. അല്ലെങ്കിലും ബാല്യ കൌമാരം മറക്കാന്‍ കഴിയുന്ന മനുഷ്യരുണ്ടോ...! പിന്നെ മൂന്നാമത്തെ വേഷം, അതായിരുന്നു മാഷ്‌ ക്ലാസ്സില്‍ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ വിശദീകരിച്ചത്.. 'കാമുകന്റെ വേഷം'..!

ഇന്നിന്റെയും ഇന്നലകളുടെയും പ്രണയത്തെ കുറിച്ചു വാചാലനായപ്പോള്‍ പലരും മുഖത്തോടു മുഖം നോക്കി വായ പൊത്തി ചിരിച്ചു. 
അന്ന് മാഷ്‌ പറഞ്ഞു.. ''ആരും ചിരിക്കേണ്ട. പച്ചയായ സത്യങ്ങളാണ് ഷേക്സ്പിയര്‍ പറഞ്ഞിട്ട് പോയത്, ഇതും അതിലൊന്നാണ്. ഈ പ്രായത്തില്‍ ആണിനു പെണ്ണിനോടും, പെണ്ണിനു ആണിനോടും ആകര്‍ഷണം തോന്നും, അത് പ്രകൃതി നിയമമാണ്''. 

അതു കേട്ടും പലരും ചിരിച്ചു.. അതു കണ്ടു മാഷ്‌ തുടര്‍ന്നു...

''അങ്ങനെ തോന്നാത്തവര്‍, അതു ആണായാലും പെണ്ണായാലും അവര്‍ നോര്‍മലല്ല എന്നു വേണം കരുതാന്‍..''

  
മാഷിന്റെ വാക്കുകള്‍ നല്‍കിയ ആത്മവിശ്വാസത്തിലാണെന്നു തോന്നുന്നു..., വിധിയാല്‍ വിധവയാകേണ്ടി വന്ന ഒരാളെ വിവാഹം ചെയ്തു, ജീവിതം കൊണ്ട് മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് മാതൃകയാവണമെന്ന ആഗ്രഹം പോലും മാറ്റി വച്ച്,  എന്നും ഒളികണ്ണിട്ടു മാത്രം നോക്കിയിട്ടുള്ള, മൂന്നാമത്തെ ബെഞ്ചിലെ പര്‍ദക്കാരിയെ ഞാന്‍ ധൈര്യത്തോടെ നോക്കി തുടങ്ങിയത്..!

*************

        ''ദേ.. കോളേജ് സ്റ്റോപ്പെത്തി.. ഇറങ്ങുന്നില്ലേ.. എത്ര സമയമായി വിളിക്കുന്നു.. '' .. കണ്ടക്ടറുടെ ദേഷ്യം മുഴുവന്‍ ആ വിളിയില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു.. എല്ലാവരുടെയും ശ്രദ്ധ ഞങ്ങളിലായിരിക്കുന്നു..!

പിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റു ഭാര്യയേയും കൂട്ടി വാതിലിലേക്കു നടക്കുമ്പോള്‍ പിന്നില്‍ നിന്നുള്ള കളിയാക്കല്‍ കേട്ടില്ലെന്നു നടിച്ചു.. തല തെറിച്ച ചില കോളേജ് പിള്ളേര്‍ ആണ്..

''കോളേജ് കുമാരന്‍ സ്വപ്നം കാണാതെ ഇറങ്ങാന്‍ നോക്ക്'' .. ആരോ വിളിച്ചു പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ബസ്സില്‍ കൂട്ടച്ചിരി..!

''അമ്മാവന്‍ ഹണിമൂണിനു പോകുകയാണോ..'' പിന്നെയും കൂട്ടച്ചിരി..!
'' നിങ്ങളുമൊരിക്കല്‍ .. ''...  ബസ്സില്‍ നിന്നിറങ്ങി തിരിഞ്ഞു നിന്നു എന്തോ പറയാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും ഭാര്യ തടഞ്ഞു.. 

''വേണ്ട.. അവരോടു മറുപടി പറയേണ്ട പ്രായമല്ല നമുക്ക്.. വേണ്ട... ഒന്നും മിണ്ടണ്ട..''

കോളേജ് മുറ്റത്തെ മരങ്ങള്‍കിടയിലൂടെ നടക്കുമ്പോഴും ഓര്‍ക്കുകയായിരുന്നു.. ശരിയാണ്.. യവ്വനവും, മധ്യവയസ്സും പിന്നിട്ടിരിക്കുന്നു.. മറ്റുള്ളവര്‍ക്കു കളിയാക്കി ചിരിക്കാന്‍ മാത്രമുള്ള വസ്തുവായി മാറിയിരിക്കുന്നു...!

''മറ്റുള്ളവര്‍ക്കു ചിരിക്കാനുള്ള വസ്തു''  .. 
മങ്ങി തുടങ്ങിയ ഓര്‍മ താളുകളിലെവിടെയോ വാക്കുകള്‍ പ്രധിധ്വനിച്ചു. ആ.. ഇതു തന്നെയല്ലേ മാഷ്‌ പറഞ്ഞു തന്ന ആറാമത്തെ വേഷം.. ബസ്സിലിരുന്നു ആലോചിച്ചതും ഇതായിരുന്നല്ലോ.. തേടി നടന്നതെന്തോ കിട്ടിയ പോലെ, ചുണ്ടിലൊരു ചിരി വിടര്‍ന്നു.. വേദനകള്‍ മറന്നു വേഗത്തില്‍ നടന്നു..

***************

ഒരിക്കല്‍ കൂടി ആ പഴയ ക്ലാസ്സ്‌ റൂമില്‍...!

പലരും നേരത്തെ തന്നെ എത്തിയിട്ടുണ്ട്. കാലം പലരെയും പല കോലത്തിലാക്കിയിരിക്കുന്നു. 

പിന്‍ ബെഞ്ചിലിരുന്നു ബാക്കിയുള്ളവരോടു ഉറക്കെ സംസാരിക്കുന്ന ജുബ്ബയിട്ട താടിക്കാരനെ ഒറ്റ നോട്ടത്തില്‍ തന്നെ മനസിലായി. അല്ലെങ്കിലും അവനെ എങ്ങനെ മനസിലാകാതിരിക്കും. ഖദര്‍ ജുബ്ബയും താടിയും പണ്ടു തൊട്ടേ അവന്റെ കൂടെയുണ്ടല്ലോ. വര്‍ഷമെത്ര കഴിഞ്ഞിട്ടും അവന്റെ സ്വഭാവത്തില്‍ പോലും മാറ്റമില്ലെന്നത് എന്നെ അത്ഭുതപെടുത്തി.! കുശലം പറച്ചിലിനിടയില്‍ ഞാനതു പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അവന്റെ ചുണ്ടില്‍ കള്ളച്ചിരി... ആ പഴയ.. നാണത്തോടെ..!

ഓര്‍മകളില്‍ ആ നല്ല നാളുകള്‍....!

മുപ്പതു പെണ്‍കുട്ടികളുടെ കൂടെ നാല് ആണ്‍കുട്ടികളായിരുന്നു ഞങ്ങള്‍. അന്നും ഇവനാണ് ആദ്യം ക്ലാസ്സില്‍ എത്തുന്നത്‌. കയ്യില്‍ ലൈബ്രറിയില്‍ നിന്നെടുത്ത ഏതെങ്കിലും പുസ്തകവും കാണും, അതു അവനു വേണ്ടിയല്ല, മറിച്ചു അവനെപോലെ ക്ലാസ്സില്‍ ആദ്യം വരുന്ന പെണ്‍കുട്ടികളില്‍ പെട്ട ഒരാള്‍ക്കുള്ളതാണ്, ഒരു ബുദ്ധിജീവി പെണ്ണ്. ബാക്കിയുള്ളവരെ കയ്യിലെടുക്കാന്‍ അവന്റെ വാചകകസര്‍ത്ത് തന്നെ ധാരാളം മതിയായിരുന്നു. 

        ഞങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ പതിവു തമാശകളിലെ കൃഷ്ണനായി വിലസി നടക്കുന്നതിനിടയിലാണ് അവനൊരു പ്രണയത്തില്‍ കുടുങ്ങുന്നത്. തൊട്ടടുത്ത ക്ലാസ്സിലായിരുന്നു കക്ഷി. മാഷ്‌ പറഞ്ഞതു പോലെ ഹൃദയം തലച്ചോറിനെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന അവസ്ഥയിലെത്തി അവന്റെ പ്രണയം. കിട്ടിയ മറുപടിയോ .. ''സഹോദരിയെ പോലെ കാണണമെന്ന്''..! മാത്രമല്ല അധികം വൈകാതെ തന്നെ അവളുടെ കല്യാണവും കഴിഞ്ഞു, കോഴ്സ് നിറുത്തി പോയി. ഞങ്ങളുടെ മറ്റൊരു സുഹൃത്തിനും ഇതു തന്നെ സംഭവിച്ചു. അന്നു ഞാന്‍ തെല്ലൊന്നഹങ്കരിച്ചു, ഇവരേക്കാള്‍ മുന്‍പേ ഒരുത്തിയെ കണ്ണു വച്ചു നടക്കുന്ന എന്റെ തല ഇതുവരെ ഹൃദയത്തിനടിപ്പെട്ടില്ലല്ലോ എന്നോര്‍ത്ത്.

         അവരൊക്കെ പറഞ്ഞതു പോലെ ''ഇഷ്ടമാണ്'' എന്നല്ല, ഒരക്ഷരം പോലും അവളോടു ഞാന്‍ മിണ്ടാറില്ല. മിണ്ടാനുള്ള ധൈര്യമുണ്ടായിട്ടില്ല. മുകളില്‍ പറഞ്ഞവന്മാരുടെ ഭാഷയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ എനിക്കതിനുള്ള 'ഗട്സ്' ഇല്ല. അല്ലെങ്കില്‍ ഇതൊന്നുമെവിടെയുമെത്തില്ലെന്ന മുന്‍വിധി. 

          പക്ഷെ എന്റെ അഹങ്കാരത്തിനായുസ് കോളേജ് ഡേ വരെ മാത്രമായിരുന്നു. കോളേജ് ഡേ പ്രമാണിച്ചിറക്കിയ പത്രികയില്‍ എന്റെ കഥ അച്ചടിച്ചു വന്നു. എന്റെ ജീവിതത്തിലെ തന്നെ ആദ്യത്തെ കഥ. പക്ഷെ ഏതോ ഒരു നിമിഷത്തില്‍ തോന്നിയ ബുദ്ധിമോശം, കഥയ്ക്ക് തൂലികാനാമമായി കൊടുത്തത്‌ അവളുടെ പേരിലെ ആദ്യത്തെ രണ്ടക്ഷരം. ..!  ഇതായിരിക്കും ഷേക്സ്പിയര്‍ പറഞ്ഞ ''തലച്ചോര്‍ ഹൃദയത്തിനടിപ്പെടുന്ന അവസ്ഥ''. എന്റെ ഉള്ളിലിരിപ്പ് ക്ലാസ്സില്‍ മൊത്തമറിഞ്ഞു. പലര്‍ക്കും അര്‍ഥം വച്ചുള്ള ചിരിയും കളിയാക്കലും സംശയവും. കഥയ്ക്കുള്ള അഭിനന്ദനങ്ങള്‍ മുഴുവന്‍ അവള്‍ക്കും, പെണ്ണായതു കൊണ്ടു തന്നെ സീനിയേര്‍സില്‍ നിന്നും ജുനിയെര്‍സില്‍ നിന്നുമൊക്കെ അഭിനന്ദനങ്ങള്‍ ഒഴികി കൊണ്ടിരുന്നു. ഹൃദയത്തിന്റെ മുന്നില്‍ മാത്രമല്ല മറ്റുള്ളവരുടെ മുന്നിലും എന്റെ തല കുനിഞ്ഞു പോയ ദിവസങ്ങള്‍...!!

       വിധവാ വിവാഹമെന്ന വിചിത്രമായോരാഗ്രഹം മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്നതു കൊണ്ടാണെന്നു തോന്നുന്നു,  ഒരിക്കല്‍ കോളേജിന്റെ ഇടനാഴിയിലൂടെ നടക്കുമ്പോള്‍ ഞാനെന്റെ ജുബ്ബക്കാരന്‍ സുഹൃത്തിനോട്‌ ചോതിച്ചു.. ''ഇനിയൊരവസരം കിട്ടിയാല്‍ താനവളെ കല്യാണം കഴിക്കുമോ?''.. അവന്റെ പ്രണയത്തിന്റെ ആഴമളക്കാന്‍ നിന്ന എനിക്കു കിട്ടിയ മറുപടി.. ''അവളുടെ ഭര്‍ത്താവ് എയിഡ്സ് വന്നു മരിച്ചാലും ഞാന്‍ കേട്ടണോ ?'' എന്നായിരുന്നു.

*************

എല്ലാവര്‍ക്കും പറയാനുണ്ടായിരുന്നു, ഒരുപാടു വിശേഷങ്ങള്‍.. കലാലയ ജീവിതം മുതലുള്ള കാര്യങ്ങള്‍..!

ചിലര്‍ നാണിച്ചു നിന്നപ്പോള്‍ മറ്റു ചിലര്‍ ചുരുങ്ങിയ വാക്കുകളില്‍ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.

വിശദമായി തന്നെ പറയാനുണ്ടായിരുന്നു എനിക്ക്, പണ്ട് രഹസ്യമാക്കി വച്ച പലതും ഇന്നു പറയാന്‍ മടിയില്ലാതായിരിക്കുന്നു. ഞാന്‍ പറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും ആരില്‍ നിന്നെങ്കിലും ചോദ്യം വരുമെന്നറിയുന്നതു കൊണ്ട്, എല്ലാം പറഞ്ഞു .. തൂലിക നാമത്തിന്റെ പിന്നിലെ കഥ വരെ..!!

വിധവയെ വിവാഹം ചെയ്യണമെന്ന ആഗ്രഹം അവളെ കണ്ടതു മുതല്‍ ഇല്ലാതായതും, അവളുടെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അതെ ആഗ്രഹം വീണ്ടുമുണ്ടായതുമടക്കം.. കുമ്പസാര കൂട്ടിനു മുന്നിലെന്ന പോലെ പഴയ സഹപാഠികള്‍ക്കു മുന്നില്‍ ഏറ്റുപറഞ്ഞു എല്ലാം.

            ചിരിപ്പിച്ചും ചിന്തിപ്പിച്ചും ഓരോരുത്തരും അവരവരുടെ ജീവിതം പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അവള്‍ക്കുമുണ്ടായിരുന്നു പറയാന്‍, എന്റെ പര്‍ദക്കാരിക്ക്.. പഠനം കഴിഞ്ഞതു മുതലുള്ള കാര്യങ്ങള്‍.. പട്ടാളക്കാരനായ ഭര്‍ത്താവിന്റെ മരണവും, വര്‍ഷങ്ങള്‍ മാത്രം നീണ്ടു നിന്ന ദാമ്പത്യവും..!!

 അറിഞ്ഞപ്പോള്‍ മുതല്‍ വല്ലാതൊരവസ്ഥയിലായിരുന്നു ഞാന്‍. എന്തോ.. അവളുടെ ആ അവസ്ഥക്ക് കാരണം ഞാനാണെന്ന തോന്നല്‍ എന്നെ വേട്ടയാടികൊണ്ടിരുന്നു.. വിധവയായിട്ടാണെങ്കിലും അവളെ തനിക്കു തന്നെ കിട്ടണമെന്ന സ്വാര്‍ത്ഥ മോഹം പണ്ടെങ്ങോ എന്റെയുള്ളില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നതു സത്യം.. അതൊക്കെ ഈ കോളേജിന്റെ പടിയിറങ്ങുമ്പോള്‍ തന്നെ ഇവിടെ  ഉപേക്ഷിച്ചതുമാണ്. ജീവിത യാത്രയില്‍ ഒരു തമാശയായി പോലും അതൊന്നും ഓര്‍ത്തതുമില്ല.. അവളെ കുറിച്ചന്വേഷിച്ചതുമില്ല.. പക്ഷെ അതിങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിക്കുമെന്ന്.. എന്തോ .. അങ്ങനെയല്ലെന്നു വിശ്വസിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല...!

പിന്നീടു സംസാരിച്ചവരെയൊന്നും ഞാന്‍ കേട്ടില്ല, ആരെയും ഞാന്‍ കണ്ടില്ല. ഒരു നിമിഷം കൊണ്ടെനിക്കെല്ലാം നഷ്ടപെട്ടിരുന്നു.. ജീവിത നാടകത്തിലെ അവസാന വേഷക്കാരനെ പോലെ, കാഴ്ച നഷ്ടപ്പെട്ട്, കേള്‍വി നഷ്ടപ്പെട്ട്, ചുറ്റുമുള്ളതിനെ തിരിച്ചറിയാന്‍ പോലുമാവാതെ നിസ്സഹായനായി ഞാനിരുന്നു..!