കഥ പറയുന്ന ഖബറുകള്‍...

    പൂത്തുലഞ്ഞ മൈലാഞ്ചി ചെടികള്‍ അസ്തമയ സൂര്യന്റെ മഞ്ഞ വെളിച്ചത്തില്‍ തിളങ്ങി നിന്നു. ഇളംകാറ്റില്‍, തന്നെ മാടി വിളിക്കുവതെന്നോണം ഇളകിയാടുന്ന തളിരിലകളില്‍ തഴുകി മുന്നോട്ടു നടക്കുമ്പോള്‍ ശ്മശാനമൂകതയെന്നതു ശരിക്കും അനുഭവിച്ചറിയുകയായിരുന്നു. പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ വിയോഗങ്ങളുടെ വേദനകള്‍ പൂവായ് വിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു....! അതിനിടയിലൂടെ... തനിക്കായി പൂവിട്ട മൈലാഞ്ചിയുടെ അടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ കാലുകള്‍ അറിയാതെ നിശ്ചലമായി. നിറയെ പൂവും കായകളുമായി നില്‍ക്കുന്നതു കണ്ടപ്പോള്‍ മാറോടു ചേർത്തു പിടിക്കാനാണു തോന്നിയത്... അതെ... അത് അവളാണ്, തന്റെ കുഞ്ഞു പെങ്ങൾ..! ഇതിനു താഴെ ഈ ഖബറിലാണല്ലോ അവളുറങ്ങുന്നത്..!

           അവള്‍ക്കും മൈലാഞ്ചി ജീവനായിരുന്നു. ഇല പറിച്ചു, അമ്മിയില്‍ അരച്ചെടുത്തു കുഞ്ഞു കയ്യിലിട്ടു കൊടുക്കുമ്പോള്‍ അവളുടെ കയ്യിലെ ചുവപ്പിനെക്കാള്‍ തന്നെ സന്തോഷിപ്പിച്ചിരുന്നത്‌ ആ കണ്ണിലെ തിളക്കമായിരുന്നു. ഇന്നാണെങ്കില്‍ സ്വന്തം ജീവന്‍ കൊടുത്തിട്ടാണെങ്കിലും ആ തിളക്കം കാത്തു വെക്കുമായിരുന്നു. 

               ഒരിക്കല്‍ മൈലാഞ്ചിക്കായ കടലയാണെന്നും പറഞ്ഞു കൊടുത്തതും, വായിലിട്ടു ചവച്ചു ഇളിഭ്യയായപ്പോള്‍ ബാക്കി വന്ന കായ തന്റെ നേരെ വലിച്ചെറിഞ്ഞു അവള്‍ പറഞ്ഞത്.. ''ഈ കടല കാക്കാന്റെ ഓള്‍ക്ക് കൊണ്ട് കൊടുക്ക്‌''...  ഓര്‍ത്തപ്പോള്‍ തന്നെ കണ്ണു നിറഞ്ഞു. 

        വര്‍ഷങ്ങളുടെ ഇടവേളകളില്‍ വീണുകിട്ടുന്ന അവധിയില്‍, ഇവിടേക്കുള്ള വരവ് എന്നും തന്റെ കണ്ണു നനയിച്ചിട്ടെയുള്ളൂ. ഇനിയും ഇവിടെ നിന്നാല്‍ താന്‍ നിയന്ത്രണം വിട്ടു കരഞ്ഞു പോകും. കണ്ണുകള്‍ അമര്‍ത്തി തുടച്ചു, ഒരു കുല കായ പറിച്ചെടുത്തു ഖബറിനു മുകളിലായി അവളുടെ വലതു കയ്യിന്റെ ഭാഗത്തു വച്ചു കൊടുത്തു. വെറുതെയാണെന്നറിഞ്ഞിട്ടും മറുപടിക്കായി ഒരു നിമിഷം കാത്തു നിന്ന്, നിരാശയോടെ നടക്കാനൊരുങ്ങിയപ്പോഴാണ് തൊട്ടടുത്തായി പണിത പുതിയ ഖബര്‍ കണ്ണില്‍ പെട്ടത്. കഴിഞ്ഞതവണ വന്നപ്പോള്‍ ഇതിവിടെ ഇല്ലായിരുന്നല്ലോ എന്ന ആകാംക്ഷയിലാണ് മീസാന്‍ കല്ലില്‍ മനോഹരമായി കൊത്തിവച്ച പേരിലേക്ക് നോക്കിയത്...

                                                                                        ''പുത്തന്‍ വീട്ടില്‍ മൂസാന്‍ ഹാജി'' 

            ''ജനനം: 16.08.1955''

            ''മരണം: 08.01.2010''
എവിടെയോ കണ്ടു മറന്ന പേര്, ഓര്‍മകളില്‍ ചികഞ്ഞപ്പോള്‍ വിദൂരതയില്‍ നിന്നെന്നതു പോലെ പള്ളി മൊല്ലാക്കയുടെ ശബ്ദം കാതില്‍ മുഴങ്ങി. ഓര്‍മ്മകള്‍ വര്‍ഷങ്ങള്‍ പുറകിലേക്കു നടന്നു........

''അയല്‍വാസി പട്ടിണി കിടക്കുമ്പോള്‍ വയര്‍ നിറച്ചു ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നവന്‍ നമ്മില്‍ പെട്ടവനല്ലെന്നു ഈ ലോകത്തോട്‌ പറഞ്ഞ പ്രവാചകന്‍ മുഹമ്മദ്‌ നബിയുടെ അന്ത്യവിശ്രമ സ്ഥലം സന്ദര്‍ശിക്കാനും , പരിശുദ്ധ ഹജ്ജ് കര്‍മം നിര്‍വഹിക്കാനും ഭാഗ്യം ലഭിച്ച നമ്മുടെ പള്ളി കമ്മറ്റി പ്രസിഡണ്ട്‌ മൂസാക്കക്ക് എല്ലാവിധ യാത്ര മംഗളങ്ങളും പ്രാര്‍ഥനകളും നേര്‍ന്നു കൊണ്ട് ഞാന്‍ നിറുത്തുന്നു.. '' ...   

              പള്ളിയിലെ മൊല്ലാക്കയുടെ പ്രസംഗം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍, നാട്ടിലെ പ്രമുഖര്‍ ഓരോരുത്തരായി മൈക്കിനു മുന്നിലെത്തി, മൂസക്കക്ക് ആശംസ നേര്‍ന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. വേദിയുടെ ഒത്ത നടുക്കു തന്നെ ഇരിക്കുന്നുണ്ട്‌ മൂസാക്ക,... മൂന്നാമതും ഹജ്ജിനു പോകുന്നതിന്റെ തലയെടുപ്പോടെ തന്നെ...  ഇതിനു മുന്‍പ് ആ നാട്ടില്‍ രണ്ടു ഹജ്ജ് ചെയ്ത ഒരാളുണ്ടായിരുന്നു. അയാള്‍ കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം മരിച്ചു. അതുകൊണ്ടു തന്നെ മൂസാക്കയുടെ ലക്ഷ്യം മൂന്നു ഹജ്ജ് ആണ്. നാട്ടില്‍ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ ഹജ്ജ് ചെയ്ത ആള്‍ എന്ന പേരും പെരുമയും അടുത്ത വര്‍ഷത്തോടു കൂടി മൂസക്കക്കു സ്വന്തം.

                  ഈ വര്‍ഷം തന്നെ മൂന്നു ഹജ്ജ് തികയേണ്ടതായിരുന്നു. പക്ഷെ മകന്റെ കല്യാണം പ്രമാണിച്ച് കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം മൂസാക്ക ഹജ്ജിനു പോയില്ലത്രെ.

''എന്താ , മൂസാക്കാ.. ഈ വര്‍ഷം ഹജ്ജിനു പോകുന്നില്ലേ ..?'' എന്നു ചോതിച്ചവരോടു മൂസാക്ക പറഞ്ഞത് .. '' ഹജ്ജിനു അടുത്തവര്‍ഷവും പോകാം, പക്ഷെ മകന്റെ കല്യാണം ഈ വര്‍ഷം മാത്രമേ ഉണ്ടാകൂ''.. എന്നാണു... !

            എല്ലാവരുടെയും പ്രസംഗം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ മൂസാക്ക എഴുന്നേറ്റു നന്ദി രേഖപെടുത്തി കൊണ്ട് സംസാരിച്ചു. കൂടാതെ എല്ലാവരെയും ക്ഷണിച്ചു , മൂസാക്കയുടെ വീട്ടിലെ വിരുന്നിലേക്ക്. ..

            കൊട്ടാര സമാനമായ വീടിന്റെ മുന്നില്‍ നാട്ടുകാര്‍ക്കു വേണ്ടി പന്തലൊരുങ്ങിയപ്പോള്‍ പള്ളി കാരണവന്മാരും മൊല്ലാക്കയും മൂസാക്കയുടെ കൂടെ വീടിന്റെ നടുത്തളത്തില്‍ സ്ഥാനം പിടിച്ചു. മട്ടന്‍, ചിക്കന്‍, ...അങ്ങനെ തുടങ്ങി പേരറിയുന്നതും അറിയാത്തതുമായി തരാതരം മേശയില്‍ നിരന്നു. എവിടെ നിന്നു തുടങ്ങണമെന്നു സംശയിച്ചു നിന്നവരോടായി മൂസാക്ക പറഞ്ഞു... ''തുടങ്ങിക്കൊളിന്‍''........

കഴിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കെ മൂസാക്ക മകനെ നോക്കി പറഞ്ഞു... '' ബള്ളം''....

മകന്‍ വെള്ളം കൊണ്ടുവന്ന ചിത്ര പണികളുള്ള ചില്ലുപാത്രം വാങ്ങി വച്ചുകൊണ്ടു മൂസാക്ക പറഞ്ഞു.. '' ഇതു ഞാന്‍ രണ്ടാമത്തെ ഹജ്ജിനു പോയപ്പോള്‍ കൊണ്ടു വന്നതാണ്..'' ...

എല്ലാവരും വെറുതെ തലയാട്ടുക മാത്രം ചെയ്തു. അവര്‍ക്കൊന്നും ഇതു പുതുമയുള്ളതല്ല... മൂസ്സാക്ക ഇതു ഇടയ്ക്കിടെ പറയുന്നതാണ്.. കഴിഞ്ഞ വിരുന്നിനു പറഞ്ഞത് ഒന്നാമത്തെ ഹജ്ജിനു പോയപ്പോള്‍ കൊണ്ടു വന്നത് എന്നാണു.. അടുത്ത വിരുന്നിനു ചിലപ്പോള്‍ അതു മാറ്റി മൂന്നാമത്തെ ഹജ്ജിനു പോയപ്പോള്‍ കൊണ്ടു വന്നത് എന്നാകും..  ഹജ്ജിന്റെ കണക്കു നാലാളുകളുടെ മുന്നില്‍ വിളിച്ചറിയിക്കാന്‍ മൂസാക്ക കണ്ട വഴി...  ........ !!
                   വിഭവ സമൃദമായ വിരുന്നില്‍ ക്ഷണിക്കാതെ വന്ന രണ്ടു അഥിതികള്‍ കൂടിയുണ്ടായിരുന്നു. വൃക്ക തകരാറിലായി ചികിത്സയില്‍ കഴിയുന്ന കുഞ്ഞുമോളുടെ ശസ്ത്രക്രിയക്കുള്ള പണം കണ്ടെത്താന്‍ ഓടി നടക്കുന്ന ഉമ്മയും, ഉമ്മയുടെ വിരലില്‍ തൂങ്ങി ഒരു പത്തു വയസ്സുകാരനും. ദീര്‍ഘ യാത്രക്കൊരുങ്ങുകയാണെന്നും തിരിച്ചുവന്നിട്ടു വേണ്ടതു പോലെ ചെയ്യാമെന്നുമുള്ള മറുപടി കേട്ടു തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോള്‍ ഉമ്മയുടെ കണ്ണു നിറഞ്ഞിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. വലിയ വീടും ചുറ്റുപാടും കണ്ട അമ്പരപ്പു മാറാത്ത ആ കുഞ്ഞു കണ്ണുകള്‍ നടക്കുന്നതിനിടയില്‍ ഒന്നു കൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി, തിളങ്ങുന്ന അക്ഷരങ്ങളില്‍ ഗേറ്റില്‍ എഴുതിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു, ...''പുത്തന്‍ വീട്ടില്‍ മൂസ്സാന്‍ ഹാജി''...

               പിന്നെയും പല വീടുകളിലും പോയിരുന്നു. ചെറുതും വലുതുമായ മുതലാളിമാരുടെ വീടുകളില്‍, നിന്നെ പോലെ നിന്റെ അയല്‍കാരനെയും സ്നേഹിക്കുക എന്നു പഠിപ്പിക്കുന്നവരുടെ വീടുകളില്‍, ഉള്ളവന്‍ ഇല്ലാത്തവനു കൊടുക്കട്ടെ എന്നു പറഞ്ഞു നടക്കുന്നവരുടെ വീടുകളില്‍... പക്ഷെ അവരുടെയൊന്നും തിരക്കൊഴിയുന്നതു വരെ കാത്തുനില്‍ക്കാന്‍ തന്റെ കുഞ്ഞു പെങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെന്നു മാത്രം...!

                         അടുത്ത അവധിക്കു വീണ്ടും കാണാമെന്നു മൌനമായി മൊഴിഞ്ഞു, ഖബറുകള്‍ക്കിടയിലൂടെ നടന്നു ശ്മശാനത്തിന്റെ ഗേറ്റില്‍ എത്തിയപ്പോഴേക്കും ചുറ്റിലും ഇരുട്ടു പടരാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു. റോഡിലേക്കിറങ്ങി, കാറില്‍ കയറുമ്പോള്‍ ഒന്നു കൂടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. മൈലാഞ്ചി ചെടികള്‍ക്കിടയില്‍ അവിടവിടയായി തലയുയര്‍ത്തി നില്‍ക്കുന്നു, ചെറുതും വലുതും, പഴയതും പുതിയതും, നിറമുള്ളതുമില്ലാത്തതുമായ മീസാന്‍ കല്ലുകള്‍..... ആറടി മണ്ണില്‍ സര്‍വ്വരും തുല്യരാണെന്നോര്‍മിപ്പിച്ചു കൊണ്ട്...!!!